W minionym 2020 roku najważniejszymi układami, z punktu widzenia astrologii, rzecz jasna, była koniunkcja  trzech planet w znaku Koziorożca, czyli Jowisza, Saturna i Plutona na planie sytuacyjnym symbolicznego pola dziesiątego, znaczącego ni mniej ni więcej dokładnie to, że  nic nie możne wymknąć się spod kontroli. Koziorożca najlepiej symbolizują plany dwudziestoletnie i dłuższe, w jakich gustował Stalin, czyli odpowiednie, z punktu widzenia domu dziesiątego, bo nim włada Koziorożec, strategie, wdrażane przez długie lata, bez względu na wszystko. Tak się składa, że dom dziesiąty, dom władzy, autorytetów i celu życiowego, stoi w opozycji do domu czwartego, tego od rodziny, zasad bezpieczeństwa i naszych korzeni. Stosunki władzy, domu Saturna, są w kontrze do zasad reprezentowanych przez dom czwarty i władającego  nim w naturalnej sekwencji horoskopu, Księżyca. Nie ma niczego bardziej wrażliwego od Księżyca, naszej psychiki i duszy i nie ma niczego bardziej systemowego, strukturalnego i okrutnego od Saturna. W tym klimacie przebiegał rok 2020, każdy będzie go interpretował na swój sposób, natomiast bez wątpienia, miał na celu zademonstrowanie wszechwładzy domu dziesiątego.

Rok 2020 zapowiada się niezwykle ciekawie, oczywiście zawsze można tak mówić, bo każdy nowy rok powinien z założenia wnosić jakieś zmiany.  Jednak niezwykłość tego czasu jest spowodowana   rzadko kiedy zdarzającym  się spotkaniem trzech  istotnych dla ludzkości i społeczeństw planet w znaku Koziorożca. Pluton do tego znaku wszedł w styczniu 2008 roku, przyglądając się głęboko   strukturze władzy, siły i manipulacji. Saturn do Koziorożca wszedł w grudniu 2017 roku i od tego momentu ludzkość znajduje się zarówno pod pręgieżem zmian społecznych, jak i ważnych zmian pokoleniowych. Pluton i Saturn nigdy nie działają połowicznie, konotacje tych planet dotyczą zazwyczaj  nacisków zewnętrznych, czasem wywołują poczucie zagrożenia, wymuszają powściągliwość oraz psychiczną i fizyczną ascezę. Bycie ascetą było ideałem średniowiecza, nagrodą był raj i życie wieczne. W przypadku spotkania planet w Koziorożcu w roku 2020 nagrodą jest zwykłe przetrwanie.

„Jednak zostanie po mnie ta siła fatalna,

Co mi żywemu na nic, tylko czoło zdobi;

Lecz po śmierci was będzie gniotła niewidzialna,

Aż was, zjadacze chleba — w aniołów przerobi”.

Juliusz Słowacki, „Testament mój„

Wokół nas jest wiele  par, które są ze sobą z nikomu bliżej nieznanych powodów. Ich wzajemne relacje są trudne, pełne napięć, zdrad, kłótni, krzyków, a oni są razem, jak gdyby coś nie pozwalało im odejść.

Wodnik 20.01 – 18.02.

Ten rok okaże się przełomowym dla osób spod znaku Wodnika. To czas, gdy nie tylko marzymy, ale też możemy wcielić marzenia w rzeczywistość. Dyscyplina i pełne zaangażowanie mogą sprawić cuda.

Pierwsza połowa roku zapowiada się jako ekstremalnie dynamiczna, można zmienić dom, jako że poszukujesz właściwego dachu nad głową. Można też zmienić pracodawcę. To ważne, zasadnicze kwestie, które należy doprecyzować w tym roku.

Księżyc jest traktowany w astrologii wielorako, symbolizuje matczyność, psychikę, pamięć, rodzinę, opiekuńczość, to tylko niektóre pryncypia Luny. Najbardziej archetypowe podejście do Księżyca  mówi o kobiecości,  działaniu energii jin na płaszczyźnie danej osobowości.

Księżyc w pewnym sensie reprezentuje te wartości, które mężczyźni widzą  lub zazwyczaj chcieliby widzieć w kobiecie jako matce i żonie. Czy można delikatnie stwierdzić, że mało się tu mówi o całym spektrum kobiecości? Z pewnością tak.  Bycie uwodzicielką, kochanką, prowokatorką zostawia się Wenus w horoskopie, aczkolwiek też z zaakcentowaniem tego, co inni lubią najbardziej. Wszelkie zachowania kobiet temperamentnych, cholerycznych, działających w swoim imieniu nazywa się niekobiecymi, a te, które tak się  właśnie  manifestują- heterami lub babo- chłopami.

Kiedy po raz pierwszy przeczytałam jej „ Tulipany”, słyszałam celofan, w który być może były owinięte, poczułam przerażenie własnych neuronów, że można pisać w sposób tak głęboko przejmujący i przerażający zarazem.

„ Tulipany są zbyt czerwone, ranią mnie,

Nawet przez opakowanie słyszałam ich oddech,

Lekki jak oddech strasznego niemowlęcia przez białe powijaki.

Ich czerwień rozmawia z moją raną, jest z nią zgodna.

Są przewrotne, wydaje się, że unoszą się w powietrzu, chociaż ciążą mi.

Przygnębiając swoją wymową i kolorem.

Dwanaście czerwonych ciężarków ołowiu wokół mojej szyi”.

Bolesław Leśmian nie został patronem roku 2017, choć właśnie mija 140 rocznica Jego urodzin.  Cóż Słońce w Wodniku nie sprzyja popularności, za to daje niezwykłą moc wizji, umiejętność przekuwania wrażeń zmysłowych w rzeczywistość.

Wieloświaty magiczne Leśmiana…

Żyjemy w czasie przełomu. Przełom nie jest rewolucją, nie jest stanem krótkotrwałym. Przełom jako taki ma za zadanie wytrzebić wszystko to, co stare. Zanim przejawi się jako sytuacja kryzysowa, będzie pokazywał wszelkie wady znanej nam rzeczywistości. Rzeczywistość okaże się tworem nierzeczywistym, nie z tego świata. I doskonale to się sprawdza w naszym kraju. Główne systemy; zdrowotny, gospodarczy, ubezpieczeń społecznych, bankowy, polityczny, nie funkcjonują. I nie jest to chwilowa zapaść, jest to stan trwały, z przekąsem można stwierdzić, że stabilny. Kryzys zatem musi przejawić się po pierwsze, w braku zaufania społecznego, po drugie, w negacji podstawowych wartości wyznawanych przez przeciętnego człowieka. Prawdy przekazywane z dziada pradziada i babki prababki, okazują się kłamstwem. Pytanie, jak żyć? Znów się pojawia, jednak człowiek : „ głowę zwiesza, niemy”.. W obliczu kryzysu, nie wiemy, jak należy zareagować. Zostaliśmy pozbawieni zarówno instynktu,  którym zawsze w sytuacjach krańcowych można się było posłużyć, jak i duchowości, gdyż nasza duchowość też jest wielce umowna: bogowie, transcendent, czy też światło, milczy…, modlitwy głucho odbijają się o mury naszej ignorancji. Każdego dosięga teraz kryzys emocjonalny, a z nim poradzić sobie najtrudniej.