Dla Mojej Mamy, dla wszystkich Naszych Mam..

To każda  Matka jest gwarancją istnienia, mojego, Twojego, naszego. Matka Ziemia, Matka Karmicielka, Dawczyni Życia

Dzisiaj chciałabym napisać parę słów na temat relacji Matek i Córek, relacji niejednoznacznej, czasem skomplikowanej, ale pierwotnej i wiecznej.

Matka jest Strażniczką ogniska domowego, powierniczką myśli, kimś, kto jest od zawsze. To ona pozostaje wówczas, gdy mężczyźni wyruszają na bratobójcze i synobójcze wojny. Jest osią świata. Matka i Córka, wieczna pępowina, Los Matki- Los Córki. Dzieje obu połączone niewidzialnym węzłem.

Szukałam pierwszej historii, mitu przewodniego, opowieści, która odczaruje mroczne myślenie o Matach i Córkach. I po raz kolejny skorzystałam z archetypu Demeter i Kory.

Korę uprowadził do Hadesu jej wuj, brat Demeter. Matka wymusiła na swoich braciach powrót córki. Demeter mogła pomóc Córce, gdyż była jeszcze na tyle silnym archetypem, by móc skutecznie zanegować wolę męskich bogów.

Sama przeciwko wyrokowi mężczyzn, samotnie przemierzająca Ziemię w poszukiwaniu córki.

To mit o  Bogini, która była świadomą własnej kobiecości , a macierzyństwo było  elementem , a nie warunkiem koniecznym, by kobietą być!

Mężczyźni zawsze sprzymierzali się przeciwko kobietom; Zeus wiedział o zakusach starego satyra- Hadesa na młodość Kory, która po kontakcie z podziemnym światem zyskała przydomek Persefona.

Demeter, Matka miała jeszcze dużo siły, by chronić swoją córkę, władała plonami, urodzajem na ziemi, zatem jej męscy oponenci, bracia musieli się z nią liczyć. Wywalczyła tyle, że Kora mogła powracać na Ziemię. Ich radość manifestowała cała przyroda, radość Matki i Córki ze wzajemnego bycia razem. Boskość świata kobiet, które celebrują wzajemną bliskość.

Im bliżej naszych czasów, moc Matek, moc Córek słabnie, zostaje nam ona zabrana. Matki nie mogą już sprzeciwiać się występkom ojców i synów, nie mogą bronić Córek. Tracąc swoją moc,  smutne dziedzictwo zależności od męskiego świata, przekazują Córkom.

Jednak kobiety zawsze znajdowały sposoby, by się chronić, by kultywować w sobie piękno relacji. Kobiety potrafią i potrafiły dawać sobie wsparcie.

Stanisława Mygowa miała córkę Halinę, która wielką poetką była. Miała chore serce, a historię serca Haliny najlepiej opisuje jej: „Koniugacja”:

„ja minę

ty miniesz

on minie

mijamy

mijajmy …”

Z powodu serca nie było dane Halinie uczęszczać do szkół- jej  matka pełniła rolę  nauczycielki i  korepetytorki. W „ Opowieści dla przyjaciela” poetka wspomina to, jak matka siadała przy jej łóżku i czytała…Dzięki temu Halina przenosiła się w niezwykły świat, w którym nie było szpitalnych łóżek, zasłabnięć i bólu.  Matka miała świadomość tego, że pragnienie poznania świata trzyma córkę przy życiu. To matka, niewykształcona kobieta, zauważyła talent literacki córki. Całkiem naturalnie stała się jej agentką, maszynistką, recenzentką. Cieszyła się z jej pierwszych publikacji, razem się cieszyły.

A potem stojąca cały czas nad śmiertelną przepaścią Halina, zakochała się w równie chorym jak ona Adolfie Poświatowskim. I poślubiła go. Zamiast jednego, nierówno bijącego serca, Stanisława miała teraz pod opieka dwa. Gdy umarł, była jej pocieszycielką, przyjaciółką powierniczką,

Podobno najlepszymi przyjaciółmi są ci, którzy nie rozumiejąc naszej wizji świata, potrafią opowiedzieć o niej innym. Taka była Stanisława, która zawsze wspierała decyzje córki, kompletnie ich nie pojmując.

Naprawdę tylko trochę astrologii.

Dwie kobiece bardzo w swym znaczeniu planety: Księżyc i Neptun. Księżyc Haliny w królewskim znaku Lwa, była piękna i miała świadomość tego:  z impulsywną bezczelnością, dumą i pewnością siebie, informowała o tym innych. Księżyc we Lwie chce być kochany za to, że jest, pragnie być kochany bezwarunkowo.

Neptun Matki na Księżycu Haliny. Przecież nic i nikt tak jak Neptun nie znosi barier, nie rozpuszcza granic, zamiast oddzielenia mamy jednię. Pełnia akceptacji, bez konieczności rozumienia: „ choć Cię nie pojmuję, nad wszystko jednak miłuję”. Nieskończona gotowość przyjmowania, nieograniczona cierpliwość i duma Córki i duma Matki, nieskończenie odwzajemnione

Moja twórczość Twoją sławą- wzajemne układy Słońca Matki na Medium Coeli Córki. Gdyby nie Córka, zapewne nikt by o Stanisławie nie usłyszał, gdyby nie Matka, jednej poetki byłoby mniej.

Nieskończoność układu Księżyc ( pamięć), Neptun ( przyzwolenie):

„ Była zawsze, odtąd ja byłam, i zawsze była ze mną. To dzięki niej miałam odwagę walczyć z bezsilnością własnego ciała, z koszmarem białych, nie kończących się dni…”. „ Opowieść dla przyjaciela”.

Matka jest naszym praźródłem, jest mną, będzie moją Córką, Wnuczką..

Każda rozłąka z Matką jest oddaleniem się od istoty samej siebie, rozłąka z Córką jest niewysłowionym cierpieniem . Tak, jak to pięknie opisała Halina, nawiązują do Demeter i Kory:

oślepłam odkąd jej nie ma

nie widzę światła

ona była moim wszystkim

córka – słońce

córka – gwiazda

śpiew ptaków

jest trenem żałobnym

grabarzami – korzenie kwiatu

Świat Matek i Córek to świat żywiołowej siły, fundamentalnego bycia, prajakości życia, wymiany miłości.

Cudownego bycia razem wszystkim Matkom i Córkom.